En denk niet dat je de loop van de liefde kunt bepalen, want de liefde bepaalt, zo zij je waardig acht, jouw loop.
Kahlil Gibran
Christien (52) heeft haar ‘vriendschap plus’ beëindigd, omdat ze inziet dat hij nooit voor haar gaat kiezen. Iedere keer de pijnlijke afstand die volgt op even samen zijn kan ze niet langer verdragen. Ze heeft het op alle mogelijke manieren volgehouden, maar de rek is eruit. Het kost haar te veel. Voor het eerst kan ze haar diepe tranen huilen, alleen in haar bed. Ze vindt de veiligheid in zichzelf om zich over te geven aan haar intense verdriet. Als ze die toelaat, ziet ze een beeld van een meisje van twaalf dat zich heeft opgesloten achter slot en grendel, om zich nooit meer te laten vinden. Dat meisje is zijzelf en voor het eerst beseft ze: ik was al die tijd zelf niet beschikbaar. Ik nam het die man kwalijk dat hij niet voor me koos, maar ik was zelf ook niet beschikbaar. Terwijl de tranen over haar wangen vloeien, spreekt ze haar verlangen uit naar overgave. Ik vraag haar op de grond te zitten met haar rug naar een vrouw uit de groep die ze vertrouwt. Al zittend met de vrouw achter haar nodig ik haar uit zichzelf langzaam naar achteren te laten vallen. In de kleine stapjes die ze hierin kan zetten, komt haar angst niet goed genoeg te zijn hevig naar voren. Zo hevig dat ze steeds weer naar voren neigt. Daar heeft ze de controle. Zo heeft ze geleerd zichzelf staande te houden en het alleen te doen. Ik nodig haar uit het angstige meisje van twaalf bij zich te nemen en haar voluit welkom te heten. Uiteindelijk, na vele tussenstappen, kan ze haar verlangen volgen en laat ze zichzelf achterovervallen. Liggend in de armen van deze vrouw komt na de tranen de diepe rust, de rust van goed genoeg zijn, waar ze zo naar heeft verlangd. Ze heeft zich aan zichzelf overgegeven.
Introductie op les 3